EWOLUCJA BOGA

Są różne cykle... naszych wędrówek w nieskończoności... w czasie... w światach róznych i czaso-przestrzeniach...

W poniższych przykładach tych zróżnicowanych cykli cyfry symbolizują kolejne "światy" albo "słońca", pewne okresy czasu jak epoki - jak mawiają niektórzy, ale to mogą być także kolejne nasze "inkarnacje" czy wcielenia:

a) 1,2,3,4…1,2,3,4… itd. (cykle po okręgu) w nieskończoność… tu: „wznoszenie” i „spadanie” w kółko.

b) 1,2,3,4…5.6,7,8… itd. (cykle po helisie) w nieskończoność… tu tylko „wznoszenie”…

c) 1,2,3,4…5,6,7,8, a następnie np. 9. jako koniec i od nowa… (cykle po spirali stożkowej – dochodzimy do "X" na czubku i… spadamy i znów: 1,2,3…) tu także „wznoszenie” i „spadanie” w kółko.

d) 1,2,3,4,5,1,2,3,4,5,6,3… itd… tu cykle są zróżnicowane, zmienne ale też ciągle ma miejsce naprzemienne „wznoszenie i spadanie”…z jednych "światów" do innych "światów".

Ale możemy na te cykle spojrzeć z innej perspektywy i na różne możliwości, jakie stwarzają te różne cykle:

- nieświadome odradzanie w tych różnych cyklach i nagle…

- „wyzerowanie karmy” i przebudzenie… czyli realizacja = samoświadomość (rozpoznanie urzeczywistnienia) powodująca wielką zmianę świadomości, której – do momentu osiągnięcia owego przebudzenia – nie jesteśmy w stanie ani przewidzieć ani sobie wyobrazić.

Bo nawet nie jest to osiągnięcie jakiegoś zakresu wiedzy z tych wszystkich „światów”: 1,2,3,4,5,6,7,8,9. :-D Ale wtedy… następuje tak diametralna zmiana samoświadomości, która daje nam coś jak „wgląd” w te wszystkie światy, że uwalniamy się od przywiązania do wzorców tworzących struktury „sieci” tych światów… powodujących wcześniejsze nasze "uzależnienie" od nich i istnienie w nieświadomości konsekwencji działania tychże wzorców…

Niedawno podobny temat poruszałam w swojej notce:

http://tonalinagual.blogspot.com/2015/05/strach-przed-pustka-czarna-dziura-i.html

W świecie z jednego z moich SNÓW istniała jedna alternatywa (dualizm):

NICOŚĆ lub KONTYNUACJA …

istnienia w „Grze” o niezmiennych regułach. Kontynuacja w jednej formie (nieco modyfikowanej)… w nieskończoność…?

(…)

Strach przed nicością powodował kontynuację „utkwienia” w tamtym świecie „pochłaniania” jednych istot przez drugie. Co i tak w rezultacie prowadziło do „kolapsu” tamtego świata… W taki sposób, że jedne istoty, które pochłaniały coraz więcej innych w pewnym momencie nie miałyby już co pochłaniać [ w rezultacie stawałyby się jedną istotą, co pochłonęła wszystkie pozostałe indywidualne]… Wtedy nie było już nic więcej do pochłaniania, więc i tak rozpadała się taka „istota” nieświadomie w „nicość”. I „Gra” zaczynała się od nowa… ponownym rozdrobnieniem na wiele części… w... nieświadomość - ograniczoną świadomość pewnym spektrum wibracji... (Możliwe, że „kiedyś” właśnie tę wersję „przerabiałam” wielokrotnie :-) ).

Wyszłam z „tamtego świata”, świadomie wybierając nicość, która jednak okazała się nie być nicością, a raczej „pustką”, w której istnieje wyłącznie

ŚWIADOMOŚĆ ISTNIENIA

poza jakąkolwiek formą, poza jakimkolwiek utożsamieniem z czymkolwiek.

Stamtąd „wyruszyłam” w dalszą „podróż” i trafiłam do tego świata. W tym świecie także „dualizmy” w dużo bardziej zróżnicowanych formach:

dobro – zło

oprawca – ofiara

zwycięzcy – pokonani

itp., itd…

Najpierw kiedyś, w dzieciństwie pojawiła się wizja z powrotem do DOMU, gdzie byłam maleńką drobinką, cząstką, którą otaczał nieskończenie wielki wszechświat, a jednocześnie ten nieskończenie ogromny wszechświat zawierał się we mnie – najmniejszej drobince… i nie było tam żadnej dualności…

Potem w młodości pojawiła się niezgoda na „ten świat dualizmu”, ponieważ wchodząc tutaj weszłam także w te dualistyczne wzorce i wchłonęłam je – byłam nieświadoma ich działania, ale jednak działałam według nich…

I wtedy pojawiły się myśli o samobójstwie, poczucie bycia ofiarą itp. i nastąpiła próba samobójstwa… Nieudana.

A potem pojawiła się decyzja o pozostaniu w tym świecie – bo „przyjęłam” informację ze środka siebie (nazywałam to kiedyś „wewnętrznym głosem”), że mam tu zostać, bo mam tu coś do zrobienia, bo i tak będę musiała tu wrócić, by ten świat zrozumieć, a potem będę wiedziała, co dalej… czyli, że miałam tu się czegoś „nauczyć”, coś rozpoznać, przypomnieć sobie, zrozumieć… odkryć…

Trzykrotna rezygnacja z tamtego świata we śnie, a potem trzykrotna rezygnacja z ego w tym życiu, w tym świecie… to nie przypadek… :-)

Ego może postrzegać ekspandującą obecnie ŚWIADOMOŚĆ – jako na przykład „sztuczną czarną dziurę”, jako jakiś „sztuczny twór, rozdrabniacz, niszczarkę”, która wciąż się powiększa… jako „fantomowy stwór”… albo nicość…

Ego się boi takiego rozdrobnienia, „unicestwienia”, bo nie może pojąć, że istnieje coś więcej, czego objąć nie może, nie jest w stanie.

Życie jest zachwycające ze swoją synchronią - harmonią - połączeniami...

Błogosławię wszystkie moje połączenia...

I proszę, właśnie znalazłam taki tekst:

http://zycie.swami-center.org/page_4.shtml

"Najpełniejsze wiadomości o ewolucji można znaleźć tylko w jednej z pradawnych ksiąg — w indyjskiej Bhagawadgicie. Zawarto tam duchowe rozmowy królewicza Ardżuny z Iśwarą (Bogiem-Ojcem), przemawiającym przez ciało Boskiego Kriszny. Właśnie w Bhagawadgicie podano wyczerpujące informacje na temat tego, kim jest Bóg, kim jest człowiek, na czym polega sens jego życia, według jakich podstawowych praw przebiega jego ewolucja. Można mówić o ewolucji ludzkości, o ewolucji konkretnego człowieka i o ewolucji Boga, co jest ściśle ze sobą powiązane.

Ewolucja Boga przebiega cyklami, które w nowoczesnej astronomii określa się jako kosmiczne pulsacje. Cykle te w sanskrycie noszą nazwę manwantar. Każda manwantara składa się z kalpy, odstępu czasowego, gdy istnieje “przejawiony” na planie materialnym świat i pralaji, odstępu czasu, gdy “przejawiony” świat zanika. Te etapy manwantary w Bhagawadgicie porównuje się z “dniem” i “nocą” Brahmana (Ducha Świętego).

[a myślało sobie moje maleńkie "ja", że pierwsze dokonało tego "przyrównania" Brahmana do Ducha Świętego, bo niedawno tego odkrycia w sobie dokonałam i pisałam o tym... ha, ha, ha.... ;-)]

Każda manwantara zaczyna się od kolejnego “stworzenia świata” (mówiąc językiem biblijnym) i kończy się “końcem świata”, kiedy istniejące w stworzeniu warunki już się wyczerpią. Bóg w ciągu manwantary przechodzi określony cykl Swojej ewolucji.

Później nastąpi nowe “stworzenie świata”, które może być całkiem odmienne od poprzedniego. Nie należy przypuszczać, że w następnym stworzeniu będzie taka sama Ziemia, z takimi samymi fizycznymi ciałami ludzi i innych stworzeń. Nie, wszystko będzie całkiem inaczej, choć nie ma sensu snuć domysłów — jak.

Na początku każdej manwantary Stwórca przejawia się w Swoich trzech podstawowych elementach:

• prakriti, tj. protomaterii (energii, z której potem powstaje substancja gęsta -materia); (symbolizuje ją np. Parwati ?)

• niższej puruszy, tj. tej energii, która w danej manwantarze ma rozwijać się w warunkach, w tym celu stwarzanych w prakriti: (symbolem jest lingam Sziwy, Brahmanda - kosmiczne jajo (to także forma Sziwy)

• Najwyższej Puruszy, tj. Stwórcy, który pozostaje Świadkiem ewolucji puruszy w prakriti, celem osobistej ewolucji każdej jednostki i Najwyższym Nauczycielem.

W rezultacie każdej manwantary Stwórca dołącza do Siebie te jednostki puruszy, ewoluującej w fizycznych ciałach, które zdążyły przejść pełny cykl swojej osobistej ewolucji i osiągnęły Boską Doskonałość. Całe stworzenie jest przeznaczone właśnie na to, w tym zawiera się sens wszystkiego: przez to zachodzi, na tym polega ewolucja samego Boga."

Pisałam już kilka lat temu o "uzdrawianiu" i integrowaniu różnych bogiń i bogów w nas i poprzez nas... hm...